نمیدونستم سطح انرژیم در اون لحظه اینقدر بالا بوده!

حس مسابقه ماراتن رو داشتیم و حسابی میدویدیم که برسیم به شروع فیلم.

فاصله ای که ما جلوی در پشت سر بقیه مثل صف ایستادیم تا خواهری و همسری پاپ کرن بدست برسن به مامان گفتم : محض رضای خدا اینقدر سینما میایم یبارم یه ربع زودتر نرسیدیم که مثه ادم اینجا توی کافی شاپش  بشینیم بعد بریم فیلم ببینیم:)))

همیشه با عجله و بدو بدو بوده....

یه دفعه مسئول کنترل بلیت گفت: داخل درحال فیلم برداری هستن و با یه ربع تاخیر شروع میشه!!!

منو میگی:

کاش اون لحظه از خدا چیز دیگه میخواستم:)))

پی نوشت: ق.ندو.ن .ج.هیز..یه فیلم خوبی بود طنز و رئال ترکیب بود...با پایانی هندی...در یک سالن خیلی کوچیک.